petermertens – ookoi dooki

ookoi 2.0: the remaking of a spect[r]al b[r]and

Posted on September 12, 2019 - September 12, 2019 by petermertens

The ookoi have become sort of spectral. Ever since they started writing a book they seem a thing that’s here to haunt. A
spect[r]al b[r]and.

It gives them a now that is much like the there where they came from. Indeed. Also the ookoi’s beginnings are pretty hard to pin down. The eldest of their roots stretch arguably way back to the days of post-punk wave rippling and ultra speculation, and first budded in 1980s summer, into the live-looped Signs & Symptoms on two physically linked Akai reel-to-reel tape recorders: Har$ played the Korg MS20, FPCM the electric guitar ‘n’ effects.

This black & white photograph sees them in an Amsterdam park (…Sarphati? – Ooster? – Vondel?…) holding mirrors for use in one of several attempts at a visual counterpart to the mise en abyme of the endless & rhythmical echoing sound bytes that were captured on the Frippertronic-ing reel-to-reel tape, for use on the inside of the cover of the S & S (very) limited cassette edition, that was released probably in the late summer or early autumn of that same year 1980 and when, in …

… a space-time warp to the ParisOK of a new millennium dawning… At the end of October 2000 they re-found themselves on top of the Eifel tower chanting and crying and jumping and hitting its metal railings and bars with all of their might and their coins and their keys.

In the twenty odd years that lay between, or that mingle ‘n’ mash before, during and after, them and us were part of a world that from the as-we-used-to-know-it roller-coaster-ly hopped, skipped and jumped along, on a fascinatingly weird ride, begetting political and related social/moral flips and changes that —it’s a matter of perspective— on some scales of time might be deemed ‘gradual’, but that many if not most actually experienced as somewhere between ‘quite’ or ‘pretty’ radical, and ‘lightning’ fast.

In parallel, ways of production and means of communication kept evolving, breeding and feeding old ‘n’ new powers-that-be, fed back by and into an unstoppable capital-fuelled technological re-volv-o-lution, that in exponential ascent brought and unleashed the forces of computation and the instantaneous manipulation of trillions of numbers, forces comparable only to that of the secrets unveiled to us somewhat earlier in the same twentieth century, of gargantuan heaps of heliacal energy that appeared to lie locked within the atomic scaled constituents of what we call (does it) matter.

But, be well aware!
Other than these nuclear powers, those brought about by the advent of massive computation are near to intangible.
It makes them far less predictable … nay, they are unpredictable, unpredictable at heart.

We be-lived half a century that conjured up more spirits and raised more ghosts than did the half-millennium that came before. And we learned to use and love, sometimes exhaustively so, a great many things and tools that emerged and then passed fast, turning spectral. Like jukeboxes, super 8 movies, pin ball machines, slide and overhead projectors, VHS tapes, floppy’s, mini discs, cd-roms, gameboys and iPods.

So it is more than just an index, not only a sign or merely a symptom, that the ookoi and the 8-bit ZX Spectrum colligate. That little machine, released by Sinclair in 1982, was one of the very early personal home computers. In the picture above you see its motherboard. It is this Spectrum whence the ookoi got their name. You may infer some of the why from the (edited) screenshot below. It shows the result of running a one line BASIC instruction on (an online emulation of) the Spectrum.

You can see the Spectrum replying: 0 OK, 0:1. Which means to say: « you hit the nail on the head », that is: « Good at once », which means: « In Één Keer Goed », and thus: « Alles Is Goed », which means: « Everything goes », in other words: the Spectrum aligns the 0 of ‘no’ and the ‘yes’s 1 as a 0:1 …[a ‘no’ before a ‘yes’, or rather —forshadowing the qubit’s data superposition— the ‘no’ next t(w)o the ‘yes’]… prevision of a millennium that first drowns and then will re-mould us in digits? – may that not be for a full thousand years, but yes, at least for as long as its history lasts.

History made us.
And history launched the ookoi, alright.
They landed on the isle of Ameland.
That’s in the Dutch Wadden Sea.

[ Okay, OK, okee … these are linguistic corruptions, language changes into English, Dutch etc, of the French au quay, which means: on the quay. It refers to cargo that has been brought on shore. The ship has been unloaded. Men is klaar. One is ready. All is ready. Ready to go. Eén twee, drie. Beginnen maar. ]

Having cleared their tables and once out of the closet, the ookoi —veritable men on the island— roamed beaches, they kept lighthouse, they wandered, they reflected, they sang and they cried, they added and subtracted, they recited insular numbers randomly up to 2¹⁰, the singular point where digital meets decimal —one among the scores for their masterly 1024. They wondered, they multiplied, they walked —almost— on water, they hit, they stood on (1) one leg, they divided, they jumped and they shouted, they aimed and they missed, they flew up and around —inter-, re- and pro-actively— and when they fell down and bounced, they bounded way south, where they stood on the other leg, they made a fist, turned and deflected, heading back north again…

Bref … Making a point of being pointless ( ** ), the ookoi took off with a retrospective only to follow up with a debut. Yes. But was that at what others some saw as the very end? Usqua ad ___ mala!? But no! Obviously, it was it not. Prim(itiv)es as they may for now be, ookoi emulations, Petermans and Hefferman, sailed away from the island and continue to bloom, shrouded in digital clouds, in Second Life, an early virtual world that —again— some of you may recall…

The ookoi are writing a book.

History is non-linear.
It drips off your pages.

usque ad __?

On Sunday October 14th of last year, 2018, in a sold-out Paradiso in Amsterdam, a large and merry crowd gathered to celebrate the 60th birthday of Maarten Ploeg, who sadly left us, in 2004.

Large chunks of Ploeg’s (hi)story are mixed up with that of the ookoi; via ultra, then via park.nl … Maarten excelled in many disciplines, as a pop musician, as a painter and as a computer /digital (art) pioneer. His (ab)use of the Commodore Amiga home computer for the automation of (visual) art production and the —in his own words— artificial stupidity of his TV-Matic ‘bot’ were both fun and visionary

It was in this light, pending future possibilities for early adaption of a fully functional digital emulation, that the ookoi celebrated Maarten Ploeg and his work, physically re-made / re-modelled as the ookoi 2.0, on the Amsterdam Paradiso stage, on Sunday, October 14th 2018. They made a fist, they stood on one leg, they jumped, they cried, they were dancing bizarre…

All that was in 2018, so it’s almost 2020.

Not so long ago, this would have sounded like a future blast.
“See you in history!” she said.

On the occasion of Maarten Ploeg’s 60th birthday, the Maarten Ploeg Trust released “PLOEG + WERK”, a fabulous documentary 500+ pages book (including English translation) presenting a kaleidoscopic view of Maarten’s life and work, edited by Henri Willem Lucas.

Buy it online!

notes __ ::
(*) The image is Andreij Koltsov’s Tour Eifel #2147. Around the turn of the century I wrote, under the moniker J.K. Harsman, about Andreij Koltsov in the Dutch web magazine ‘Writersblock’. The following is from ‘Andreij Koltsovs Zesde Zintuig’, which was published online in March 1999.
👉 “Met de jaren negentig kwam Koltsov naar Parijs, op golven van glasnost, net van de academie in Leningrad dat toen al bijna weer St. Petersburg heette; samen met M. zijn toenmalige levensgezellin, die, net als hij, kunst schilderde. In ruil voor een schrikbarend hoog maandelijks bedrag aan westerse valuta betrokken ze een chambre de bonne in een slecht onderhouden immeuble Hausmannien aan de Avenue Kléber, zo’n voormalig dienstmeidenkamertje, niet meer dan tien vierkante meter aan oppervlak, pal onder het zinken dak; bloedheet in de zomer, vrieskoud doorlekkend in de wintermaanden.
[…]
Maandenlang trok hij alle dagen met baret, palet en een ouwe ezel naar het Trocadéro om daar in het zicht van en voor de toeristen de godsganse dag Eifeltorentjes te schilderen, in alle kleuren die de Heer hem had gegeven, maar vooral toch in die welke een passerende koper behagen mochten.
Daar, bij het geklik en geflits van de duizenden toeristencamera’s die richting Eifeltoren wezen, besloot voormalig sovjet burger Andreij Koltsov, merkwaardigerwijs precies op de dag dat Mikhaïel Gorbatchev publiekelijk zijn noodgedwongen terugtreden als president van de Unie bekend maakte en het grote moede oostrijk in vijftien kleine duigen viel, tot wat hij zijn ‘Omtrekkende Beweging’ pleegde te noemen: een conceptueel kunstwerk in negen jaren teneinde Eifels toren te ‘ontschilderen’… “ [
^ ]
(**) In mathematics, pointless topology, also known as locale theory, is an apporach to topology that avoids mentioning points, which has as one of its advantages that some important topological facts become choice-free, i.e. constructive. [
^ ]

Follow @soundblog

tags: ookoi, Maarten Ploeg

# .487.

Read about the ookoi and Raudio on the SoundBlog:
(2019, march 03) – ookoi 2.0: the remake of a spect[r]al b[r]and
(2017, april 12) – 1024
(2015, march 07) – The men once in green are now writing a book!
(2014, may 09) – You are NOT Hier!
(2013, july 03) – How to keep devils away
(2013, may 06) – Next Numbr!
(2012, june 24) – Ninja Fruit Plus Instruments
(2012, may 06) – Y.3 = Yltra !
(2010, may 23) – ‘Raise the trumpet, sound the drum’
(2010, january 05) – ookoi: onderood
(2009, november 17) – Soli Deo Gloria !
(2009, october 10) – Project Icarus OST
(2009, august 24) – ookoi ShakeNRoll
(2009, april 07) – “Blood and Bottom” (Raudi0GaGa)
(2009, february 21) – Insular arithmetic (ookoi toont)
(2009, january 31) – A glimpse of Heesbeen
(2009, january 15) – Rien à voir
(2008, october 02) – The right to be slow
(2008, june 06) – Raudio Graffiti: almost live !
(2008, february 24) – The Great Washing
(2007, december 04) – I’m an island
(2007, september 04) – leve ookoi! (3)
(2007, august 22) – leve ookoi! (2)
(2007, august 12) – leve ookoi! (1)
(2007, march 24) – Vicky, Killers and Avatars
(2007, february 15) – Every presentation is a premiere
(2007, january 25) – 1024 Waarden, by ookoi
(2007, january 19) – Preparations for a Second Life
(2006, october 20) – Funky shit
(2006, july 07) – de-‘tails of lite house keeping’
(2006, may 06) – jam karet?
(2006, march 20) – raudio @cosman’s
(2005, september 25) – 0 OK, 0:1, life on ze road
(2005, july 31) – Outside – Inside Paradiso
(2004, june 09) – boyzz buzz # listen!global corpus

Read about the ookoi in Gonzo (Circus) [Dutch]:
Gonzo #88, september/october 2008 – Zelfcomponerende Klankstukken

ookoi – The works:
(2017) Weekly, 10’24” :: ookoi dooki podcast
(2014) HIER – iPhone app, 4 track album of localized Future Popp
(2013) Y ¬ Y.1024 (HTML5 web app)
(2013) Wandelzand – iPhone app, soundwalk for the Dutch isle of Ameland
(2012) Palm Top Theatre V2
(2010) Wudy Wudy, machina movie, filmed in Second Life by Evo Szuyuan (trailer)
(2009) ookoi_@_E@rport, Amsterdam – channel 19 of the RAUDIO IIIII streaming audio art iThing app
(2009) ShakeNRoll, Project Icarus OST – scenes for the RJDJ reactive music iPhone platform
(2009) iRingg^®, iPhone ringtones
(2009) 2525 (video)
(2008) L’Ecoute – public space screen video
(2007) Live beyond the Paradiso (USB-stick data-dump)
(2007) Leve ookoi! – channel 16 of the RAUDIO IIIII streaming audio art iThing app
(2007) 1024 (DVD)
(2007) 1024 Waarden – flash animation
(2006) “Roam Stroam” – channel 12 of the RAUDIO IIIII streaming audio art iThing app
(2006) Tijdrekken – flash animation
(2005) Sand-Y (Zandoog) – channel 7 of the RAUDIO IIIII streaming audio art iThing app
(2004) Muziektafel-Tafelmuziek (CD)
…
(1980) Signs and Symptoms

Een goed nieuwjaar!

Posted on December 31, 2016 - December 31, 2016 by petermertens

de gesproken versie!

2017

Een goed nieuwjaar!

00:00 / 2:17

GORENG SPECIAL

Posted on December 13, 2016 - December 14, 2016 by petermertens

1999

Alles is Goed. Het heden, verleden en de toekomst van de multimedia kunst zitten in mijn hoofd, bijna een jaar lang had ik voorpret met het vooruitzicht van de CDROM Permanent Flux in mijn hoofd. Ik was er niet bij, maar weet nu hoe Laurie Anderson, Frans Evers, Paul Garrin en Siegfried Zielinski hier in een boksring stonden en een dynamisch doken in de hyperstrukturele geschiedenis van de mediakunst in de twinstigste eeuw. Theater, film, Fluxus, video, film, performances, computerkunst en Zang Tumb Tumb. De CDROM die nu uit is, is op z’n mooist, als het niet óver kunst gaat, maar als het kunst ís.
Als de CDROM een mix-machine wordt, er zelf mee aan de haal gaat. De makers hebben er voor gezorgd dat het een zelfstandige belevenis wordt. Pure kunst op zich. Waar knap beeld, prikkelende wisselwerking en prachtig geluid zich mengen. Waar uiteindelijk je eigen fantasie aan de haal gaat, waar het meest te lezen is tússen de regels.
Permanent Flux zit in mijn hoofd.
Ik zal u vertellen wat ik heb meegemaakt. Ik maak er ook maar kunst van, straks, of meteen. Want ik hou van kunst en niet van praatjes over kunst. En niet van vierdubbele praatjes over praatjes over kunst. Al zijn Laurie, Paul, Frans en Ziegfried nog zulk een goede meesters. Ik vertel in verschillende delen in ordelijk Hyperstructuren, met tussendoors, zijtakken en afdwalingen, ondertussen en ondersteboven in een aanhoudende dichtheid van elektrische stroom.

De CDROM is dood.

De komst van de CDROM was een schitterende mijlpaal in de geschiedenis van het uitgeven en publiceren. Toen was het 1984 en dat was een magisch jaar dat onverbiddelijk naar de toekomst wees. Het jaar 2000 pakweg. Het is de eeuw van informatievrijheid, -voorziening en -beheersing; computers nemen daarbij zowel een centrale plaats bij in, alswel dat ze er bij voorlopen. Alles wordt digitaal en – nadat de AudioCD een overwacht grote doorbraak teweeg heeft gebracht – de weg is vrij voor de triomfantelijk opmars van de CDROM. Al het weten van de mens zal er op verzameld worden, bibliotheken zullen verstoffen, de televisie kan bij het oud vuil en avonturen worden nog alleen digitaal beleefd.
In 1986 komt “The Academic American Encyclopedia” als eerste op CDROM uit en als in de jaren daarna computers standaard met CDROM-spelers worden uitgerust, lijkt er onverbiddelijk sprake en een absolute machtsovername. De CDROM is hét metamegamedium van onze tijd.
Nu, eind 1999 is de verguizing alweer nabij. Internet is de encyclopedie en bibliotheek van onze tijd geworden en DVD rukt op in de mediatheken. De CDROM is de mestvaalt van Public Domain en ShareWare of zit voor een schijntje volgepropt met illegale kopieën.
Met de komst van de CD-R en de ‘thuisbrander’ heeft de CDROM de status van achterbuurt behaalt. Daar waar velen hun platenverzameling koesteren in schatkamers op zolder verdwijnen complete collecties CDROMs met de oude kranten mee in de papierbak. Het is een doemscenario waarvan het de vraag is of het een tijdelijk inzinking is.
In Nederland hebben diverse uitgeverijen zich – terecht of ten onrechte aarzelend – aan CDROM uitgaven gewaagd, geen enkele, noch een CDROM over Marihuana en zelfs het uitbrengen van vertalingen van geheide toppers als ‘The Way Things Work’ van de Engelse uitgever Dorling Kindersley heeft voor winst gezorgd die de weg voor een waar medium hebben vrijgemaakt.
Aan de kwaliteit van het medium ligt het niet, aan de verspreiding van de CDROMspeler niet, tegen de drie miljoen computers in Nederland hebben een CDROMspeler. Zelfs in Nederland is een aantal kwalitatief hoogwaardige CDROMs uitgebracht, bij MediaMatic zaten CDROMs van KAAP en JODI die internationaal in kunstcollecties terecht kwam, uitgeverij album bracht als eerste een literaire novelle uit, die prompt de aandacht van de Amerikanen en Japanners trok, maar die toch op een vervolg zit te wachten.
Het imago van de CDROM als medium dat zich moet meten met romans of korte films heeft te lijden. Een Rommetje is iets voor tussendoor, om een kopietje van op je verjaardag te krijgen, of om lang ingepakt te blijven omdat men ‘er geen tijd voor heeft’.

Wat deed ik dus toen ik de CDROM (in de vorm van een Gold Master Disk) in handen kregen en – zoals men dat doet – de ‘read me’ las? Ik volgde de aanwijzing op dat de schijf het best te zien zou zijn als ik ‘m naar mijn eigen harddisk zou kopiëren. Dat gaf me meteen de idee om te doen wat een van de grootste verworvenheden is van de technologie, ik verhief de kopie van de schijf tot echte warez. Ik trok er een kopietje van en bovendien: Niets is mooiere daad dan software uploaden nog voor ie verschenen is.

Alsdus FTPde ik ‘m naar Unduchable.geenpunt.nl.

Bovendien heb ik ‘m voor u gehackt. Ik heb een extra hyperstrukturele ingang gemaakt door verborgen directory “Media’ weer zichtbaar te maken.
Daarin zit de map ‘LIB’, de map ‘L3’ en daarin een schat: andalou, animart, archive, bataille, color, credits, dada, dante, fluxus, futurist, garrin, laurie, mecaniqu, opus, paik, pflumm, presidents, robots, silent, techno, theater, vertov en we. Alles open en bloot. En wat valt er op? De grootste map is voor Nam June Paik.

Bij deze verklaar ik hem daarom tot de grootste multimedia kunstenaar dan de 20e eeuw.

Ik wil ‘m graag eren door zijn advies op te volgen, dat hij op de CDROM geeft aan Paul Garrin, die – nadat hij ‘m tijdens zijn lecture per telefoon gebeld heeft – het gesprek afsluit met:

very modest… modest but stubborn… Mmm. Thanks Nam June…
Everybody here wishes you were here.

Yeah we have a special place in our heart for Amsterdam.
Yeah me too. 

Eat a nasi goreng special for me. Nasi goreng special and the next day bami goreng special.

OK, everybody cheer for Nam June… Can you hear these people? Allright…

Yeah, nasi goreng special… allright…

Eerste Rang

Posted on December 12, 2016 by petermertens

Het is donderdagavond en ik heb plots alle tijd, dat wil zeggen, zo’n vijf uur.

Tijd voor een dubbele whisky en bladeren door mijn muziekbibliotheek. Want, het zit zo:
een avontuur.
Kan je zeggen.

Toevallig ben ik een paar dagen alleen, met alle tijd voor huis- en boekhouding. Maar ik mocht er ook even uit. In het muziektheater spelen ze Philip Glass’ Einstein on the Beach. Voor het allerlaatst en sinds lange tijd, vijf ballen in de krant, opgewonden tweets.
Viereneenhalf uur zinderend.

Nou luister ik regelmatig naar werk van Glass, vaak omdat je er zo mooi níet naar kan luisteren. En soms zit ineens one-two-three-four of Papaloesie in mijn hoofd.
Einstein on the Beach is een hit.
Ik weet niet eens of ik het stuk ooit helemaal geluisterd heb, van voor naar achter. Begin jaren tachtig kende ik verscheidene vrienden met de vierdubbel LP, en regelmatig stond er een stukje op.
Ik had cassettebandjes, vast en zeker opgenomen van een geleende versie, maar ik had er niet precies opgeschreven wat de volgorde was. Nou ja, inmiddels begrijp ik dat dat juist weer de kwaliteit is. Kriskras en flarden. Ik ken het stuk precies zoals het moet, werd me later op het tweede balkon uitgelegd.

Als theatervoorstelling is Einstein on the Beach weer wat anders.
Robert Wilson.
Dat kan iets teveel zijn, van het goede. Spektakel en gedoe. Wel zag ik net zijn ‘The Death of Marina Abramovich’ in een inderdaad prachtige versie. Dus het kan meezitten. Met dat dansen. Je mag er vast om lachen, ook.

Dus kortom, ik besloot er naar toe te gaan.
Natuurlijk al uitverkocht sinds lange tijd, maar een redelijke kans op kaartjes als je maar een uur van tevoren een nummertje haalt.
Zo stond ik – eerst nog een boterham met ei gemaakt – om kwart over vijf in een lange rij in de Stopera.
Vijftien euro had ik er wel voor over om op het schellinkje te geraken. Maar ja, vlotten wou het niet, het zag er naar uit dat ik een kwartier eerder had moeten zijn.
Dus het relatieveren begon.
Oude koe.
Nostalgie. Traditionele avantgarde, dat schiet niet op.

Ik was midden in cultureel correct publiek terecht gekomen. Soms speciaal uit Berlijn overgekomen.
Jaja.

Philip Glass.
Berlijn.
David Bowie!
Die draaide ik afgelopen dagen juist eens te meer.
Eerst omdat hij op het omslag van ‘Intelligent Life’ stond.
Bowie was toch mooi maar beter dan Jagger.
Maar ja, welke LPs ik ooit had weet ik niet precies meer.
Na Lodger, Scary Monsters en Stage bracht ik ze allemaal naar Concerto. Stront.
Eind jaren tachtig werd Bowie ingeruild voor vroege en echte House.

Ik had deze week het integraal luisteren naar klote-LP’s tot nieuwe gewoonte gemaakt. Waarom was Lodger een klote-LP?
Waren de verwachtingen niet te hooggespannen toen? Nee. Zo’n 35 jaar later is ie nog steeds klote. Een schitterend misverstand. Dat wel natuurlijk.
En, dan toch, voorganger Heroes blijkt nog rijp voor eeuwig luisteren.

Ik was net weer een beetje door Bowie heen, extensief Youtube en Wikipedia doorgenomen, tot er gisteren ineens een nieuw Bowielied was. Met clip. Bowie viert zijn 66e met een nieuw oudemannennummer, ‘mooi’ gezongen, matig georchestreerd. Maar wel een Twitterhit.
Wie is de vreemde vrouw in de clip?
Wie is de ontwerper van de concepthoes.
Waar zijn we nu?
Bowie maakt zijn cultstatus waar. En die oude foto waar Bowie de gitaar van Mike Ronson likt is mooi raak.

Terug naar de rij.

Ik word aangesproken door een vreemde.
Of ik een kaartje heb.
Nou, nee dus. Hij wel, ik mag het hebben, want hij heeft het over en betalen hoeft niet.
Dat is mooi. Heel mooi.
Hij blijkt mijn gezicht te kennen van de academie, maar, niet voor het eerste keer word ik verward met Victor, ook klein van stuk, krullen, maar dikker en ja, lelijker. We waren op de academie hetzelfde soort mannetje, zo is dat. Nou eenmaal.

Het is een uur voor de voorstelling, die vier uur gaat duren. De gulle gever stelt zich voor, hij was even student, maar werd door Victor, die hij een lul blijkt te vinden, weggestuurd.
Ik besef me dat het lang ongemakkelijk praten kan worden. En wil hoe dan ook frisse lucht, de Stopera staat op bejaardenhuisklimaat.
En buiten is het mooi.

Een paar minuten voor tijd zoek ik mijn plaats op. Mijn nieuwe maat is er ook, hoewel ik z’n naam dan alweer kwijt ben. Hij kent Philip Glass blijkt, en al het werk, zag het ook in New York en Carnagy Hall.
Het stuk begint, of is al begonnen zelfs. Er wordt al geteld op het podium. One-two-three, one-two-three.

Dan worden we gewenkt. Er is wat met onze plaatsen.
Een misverstand. Twee mannen moeten of mogen onze plek. Eentje speelt hoog op. Wij hebben z’n plek gestolen. In het engels.
That is offending, zeg ik.
Er is een foutje.
Sorry.

We moeten mee, voor nieuwe plaatsen, denk ik.
Er blijkt gebeld met Philip Glass.
Hoe komen we aan de kaarten. Van wie hebben we de naam.
Ik denk nog dat er een foutje is, dubbele kaarten.
Maar mijn nieuwe maat moet zeggen van wie hij de kaarten heeft.
Vergeten, zegt ie.
Dat is niet sterk.
Van Philip, of Rob.
Rob ken ik ook, die kan het oplossen. Denk ik nog even.
Wij wachten. Ze lossen het vast op. Of doen aardig. Wij zijn ons van geen kwaad bewust.
Of in elk geval ik.
Mea Culpa is ver weg.

Maar het is druk en vol, de voorstelling begint en klinkt door de deuren. Er zijn laatkomers, en kennelijk nog meer perikelen met anderen.
Zo gaat dat.

Het dubbeltje begint te vallen.
Mijn maat heeft fout gegokt.
Een naam opgevangen van iemand die niet zou komen, maar toch.
De echte vriend van Philip. Oei.
Tijd voor eieren voor mijn geld.
Vier uur is wel lang.
Mijn nieuwe vriend haalt zijn jas.
Ik gok nog op clementie, maar nee, het zit vol.
Geen plekje in de hoek.
Even probeer ik nog zielig gevonden te worden, maar dat zit er niet in.
Probeer het morgen nog eens zeggen ze.
Nee.
Zeg ik.

Tja. Zullen we maar zeggen.

Nu heb ik vier uur de tijd om te bedenken of ik de kans van mijn leven heb gemist, of dat ik mooi ben weg gekomen.

Nu luister ik van voor naar achter – zeg maar – de eerste LP.
One-two-three-four.

Klaar.

In de Stopera zijn ze op een kwart.

Terug naar Bowie.

Nog drie uur klote-LPs te gaan.

Weerspiegeld in ruitje nummer R3C3 van de Stopera daarnet.

Luister is Pracht

Posted on May 10, 2016 - November 24, 2016 by petermertens

Kijk het zit zo.

Luister!

Ik luister de hele dag. Ik luister naar alles wat ik horen kan. Ruis buiten, ruis binnen, piep of knor, harmonische trilharen, spraak met of zonder betekenis. Of het nu stembanden, snaren, blaasrieten of trommelvellen zijn, mijn trommelvlies lust het en ik luister.

Dus ook naar overal aanwezige radioklanken. Rechtstreeks uit de aloude ether, en meer en meer via stromend internet.

Hoofd- of onderstroom het is allemaal even mooi en vaak ook goed. Elke dag is het een feest, een voortdurende manifestatie van pracht, alle dagen feest hoe dan ook.

Waarom zou ik dan naar een festival gaan? Om nóg meer te luisteren? Dat niet. Wat valt er meer te beleven? Vooruit, wat valt er te zien. Laat ik dat eens bekijken. Dacht ik.

Dus was ik op 2 mei even in het Muziekgebouw aan ‘t IJ in Amsterdam bij het Online Radio Festival. Om te kijken wat er te zien was.

Om half negen ’s avonds ging de zon laaiend onder in het IJ. En in het muziekgebouw strijden binnen en buiten fijn hard met elkaar.

De zon won.

Binnen is er zo te zien weinig te horen. Daarvoor moet ik een zaal in. De grote zaal is redelijk gevuld met devoot luisterend publiek. Op het podium zit een viertal vrijwel identieke dames in zwarte jurken met violen in de aanslag, eentje met een cello. Ritmisch bewegen ze een mars. Ze zetten aan voor een gelijktijdig strijk. Eén nootje in de maat.

Links van ze een dame in zwart achter een orgeltje, die haar vingers mooi over de toetsen laat trommelen, heur sluike haar wiegt mee.

Alle vijf kijken ze naar rechts, waar een wat oudere heer met grijs baardje achter een tafel twee apple laptops en een schuifje op een mengpaneel bedient, ook hij knikt mee.

De strijkende dames tellen mee en zetten nog eens aan voor een gezamenlijke gestreken noot. De heer veegt met twee handen tegelijk een lange haal over zijn beide laptops, perst zijn lippen bijeen. Het is de laatste noot! De dames rijzen hun strijkstokken triomfantelijk glimlachend, gezamenlijk draaien ze hun ogen richting publiek. Boven ze knippert een abstracte videoprojectie onverstoord door. Die zijn overigens niet mis, de Fractals winnen het visueel in hun eentje van de hele groep.

$fractal won$

Het blijkt Craig Leon te zijn, voor de gelegenheid samen met het Ragazze Quartet. Craig is een oude punk of new waver, die ooit tijdens het produceren van The Ramones en Suicide eigen composities schreef met de cosmos als inspiratiebron. Nommos voor synthesizers. Maar dan nu met strijkers.

Het publiek klapt blij, maar spoedt zich ook naar de bar waar in de rondgang door het gebouw niet alleen de drank maar ook de volgende act klaar staat.

Terwijl op monitoren oude Veronica Radiohelden vertoond worden heeft de zon inmiddels het IJ roodgekleurd.

Mijn blik valt op het Nerd-T-Shirt dat het festival verkoopt. Zwart met witte letters zonder tussenkomst van een grafisch ontwerper samen met de logo’s van de deelnemende clubs:

www.berlincommunityradio.com

www.boilerroom.tv

www.dublab.com

www.ntslive.co.uk

www.redlightradio.net

www.stroom.tv

Ik weet zeker dat daar ook nu veel meer te horen is dan in het Muziekgebouw te zien.

Het T-Shirt bewaar ik tot later, een Geek-Concert van de Trevor Horn Band in Paradiso, daar is het helemaal thuis.

…

Zie ook, gerelateerd: “Hallo, hallo wie stinkt daar zo?” – De Kracht en de Hoop van Vrije Radio, in Gonzo (circus) #126, maart/april 2015.

Listen is Splendor
by Peter Mertens

may 15, 2015.

Look the thing.

Listen!

I listen all day. I listen to everything that I can hear. Outside noise, noise inside, beep or oink, harmonic cilia, contradict or meaningless. Whether vocal cords, strings, reeds or bladder drumheads are, my eardrum desires it and I listen.

So to present radio sounds everywhere. Set right in the old ether, and increasingly through Internet streaming.

Main or undercurrent is all beautiful and often good. Every day is a celebration, a continued manifestation of splendor, all day celebration anyway.

Why would I go to a festival? For even more listening? Not that. What is there more? Come on, what’s there to see. Let me look at that. I thought.

So I was here on 2 May at the Muziekgebouw aan ‘t IJ in Amsterdam at the Online Radio Festival. To see what there was to see.

At half past nine in the evening the sun was blazing at the bottom of the IJ. And in the music building fight inside and outside fine hard together.

The sun won.

Inside, there is little to see to hear that. For this I need a hall. The large room is filled with reasonably devout audience. On stage is four almost identical ladies in black dresses with violins at the ready, one with a cello. Rhythmically they move a march. They put on a simultaneous ironing. One nut in size.

To the left of them a lady in black behind a small organ, which her fingers over the keys pretty late drumming, heur lank hair sways along.

All five of them look to the right, where an elderly gentleman with gray beard behind a table two Apple laptops and a slider operates on a mixing console, he nods along.

Stroking ladies count and another set for a joint ironed note. Mr. sweeps with two hands at once a long pull on his two laptops, presses his lips together. It is the last note! The ladies raised their bows smiling triumphantly, they jointly run their eyes towards the audience. Upstairs she flashes an abstract video projection unperturbed by. Those are not wrong, the Fractals winning visual on their own from the whole group.

$fractals won$

It turns out to be Craig Leon, for the occasion along with the Ragazze Quartet. Craig is an old punk or new waver, which own compositions ever during the production of The Ramones and Suicide wrote the cosmos as inspiration. Nommos for synthesizers. But now with strings.

The audience claps happy but also rushes to the bar where the tour not only by building the drink but also the next act ready.

While on monitors old Veronica Radio Heroes are shown, the sun has already reddened the IJ.

My gaze falls on the Nerd T-shirt that sells the festival. Black with white lettering without the intervention of a graphic designer with the logos of the participating clubs: